Bij fotografie wordt het cliché “dat kan ik ook”, enkel in stand gehouden door het meesterschap dat de fotograaf tentoonspreidt. Elke foto lijkt de evidentie zelve. Pieter laat zien dat hij deze evidentie moeiteloos naar zijn hand weet te zetten en het metier tot in zijn teennagels beheerst: compositie, belichting, invalshoek, perspectief en tijd.
Veel tijd.
De eeuwigheid leg je niet lichtzinnig vast. Ze heeft recht op overleg - zo weet je als kijker ook dat je niet bedrogen wordt.
De fotografie die je rondom u ziet is niet meer louter een product maar je ziet Pieter, zoekend en kadrerend - over het toestel gebogen - het moment stelen.
In deze tentoonstelling vat Pieter na lang zoeken in 1/60 seconde de kou op de heetste dag van het jaar, de eenzaamheid van de stad, een landschap in de living of Els Dottermans tussen lampen geprangd.
Elk detail op de foto wordt een leven op zich, alsof je verdwaald zou zijn op de zolder van Gullivers grootmoeder.
Een leven echter niet louter gevat in 1m² maar zopas geboren in de verbeelding van de toeschouwer.
Een verbeelding die in één beeld is gewrongen met de realiteit. Die tweeling vormt nu eenmaal de schizofrenie van de fotografie.
Pieter toont details uit de werkelijkheid, in de hoop het grotere verhaal erachter te kunnen overbrengen zodat iedereen met stukken en brokken zijn eigen puzzel kan leggen.
“Dat kan ik ook”.
Allicht.
Het is puur toeval dat een goede fotograaf steeds op de plaats van het toeval aanwezig is. Het is toeval dat chaos structuur wordt. Het is toeval dat details de sfeer doen omslaan. Het is toeval dat kleuren ineenvloeien. Het is toeval dat schaduw uitgelicht wordt.
Het oog moet dat toeval echter zien en het geduld moet opgebracht kunnen worden om uren op die ene plaats door te brengen waardoor toeval toeval kan zijn.
In z'n werk haalt de pure waarneming meestal de bovenhand.
We moeten het artistieke niet afschrijven – het treedt gewoon niet zo bepalend op de voorgrond.
Een evenwichtsoefening waarbij in dit geval, de weergave van de werkelijkheid de flou artistique messcherp fileert.
Aan de kijker om het grotere plaatje in te vullen en de foto als spiegel te zien.
Als spiegel van de fotograaf. Als spiegel van het onderwerp. Als spiegel van zichzelf.
Net dat is hetgeen Pieter u meegeeft. Naar foto’s kijken, is meer dan er achteloos naar zien. Het is meestappen in een wereld die u van kleur naar kleur voert, van diepte naar diepte, van beeld naar verhaal.
Aan u om u te laten onderdompelen, dan wel uw rug te keren en het verlangen achter u te laten.
U kan al die schoonheid verloren laten gaan.
Of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten